به نظر می‌رسد، تعلیق، فروبستگی و حس زیست در بن‌بست برای بسیاری از ما مشخصه‌ی «لحظه اکنون» است. گویا حسی از خفگی فضا را فراگرفته و روزبه‌روز شدیدتر می‌شود. پروژه‌ای مشخص برای آینده‌ای نزدیک وجود ندارد و امید و ایمانی به راه‌حل های ممکن نیز به چشم نمی‌خورد. احساس تغییرناپذیری، با احساس ناتوانی هم‌راه است؛ جوشش و جنبشی نیست که کنش‌گران بتوانند به آن بپیوندند و غیرکنش‌گران به آن امید ببندند و به انتظارش بنشینند. این ناتوانی از کنش‌گری، به انتظاری خفه‌کننده انجامیده است. گویا همگی منفعلانه شاهد سقوطی هستیم بی‌آن‌که حتا بالاخره به زمین بخوریم و متلاشی شویم؛ سقوطی بی‌انتها...

در این کلاب گردهم می آییم تا در اینباره گفت‌وگو کنیم. مقصد مطلوبی پیش راهی که آغاز کردیم نیست اکنون تنها امیدواریم که شاید بتوانیم از طریق همدلی، همفکری و همدردی به درکی مشترک درباره وضعیتی که در آن به‌سر می‌بریم برسیم؛ و اگر هم محکوم به زیستن در این شرایط گودویی هستیم، حداقل بتوانیم به مکانیسم‌ها، شیوه‌ها و راه‌هایی فکر کنیم که امکان زیست در تعلیق را ممکن سازد یا از دردها و زخم‌های زیست در تعلیق بکاهد.