دل هر ذره را بشکافی افتابیش در میان بینی. نه پای رفتن داریم نه دیگر جانی برای شل کردن .سینه خیز به هر کورسویی چنگ میزنیم. واویلا چی بگم که هر چه میکشیم از خودی بود . همه میگن چاره میلیونی کفه خیابونه.که البته چشم بسته غیب گفتن .ولی من موقعی پامو می‌زارم تو خیابون که بدونم اگر ده نفری میریم.ده تایی برگردیم .اگر یه نفر رو گرفتن تا آزادش نکردیم ولش نکنیم .خدایی با استاندارد من فعلا فقط یکی رو داریم که قدرشم مثل همیشه ندونستیم توماج صالحی بود. یه روزی حساب این روزای تاریکمون رو نه تو اون دنیا و کس و شعر. بلکه تو همین دنیا و نه پای دار و چراغ برق .توی دادگاهی که قاضیش جرعت پیچوندن گوش پادشاه وقت هم داشته باشه میگیریم.