داستان‌نویس 🖊️ 💻 🖨️ 💡 ریچارد نورث پترسون: نوشتن یعنی بازنوشتن. 💡💡 ویلیام فاکنر: نوشتن، عرق‌ریزان روح است. 💡💡💡 منیرو روانی‌پور: نویسنده‌ای که برای نوشتن، منتظر موقعیت مناسب بماند هرگز چیزی نخواهد نوشت. نوشتن، موقعیت اصلی نویسنده است. 💡💡💡💡 یوگنی ایوانویچ زامیاتین: ادبیات واقعی فقط آنجایی به وجود می‌آید که خالقانش نه حقوق‌بگیران سخت‌کوش و قابل اعتماد بلکه دیوانگان، عزلت‌گزیدگان، ملحدان، خیال‌بافان، نافرمانان و شک‌اندیشان باشند. 💡💡💡💡💡 محمد مختاری: نوشتن شورش علیه زبان مسلط است. زیرا زبان سلطه، در پی ثبات و تداوم و استمرار عادت و هنجاری است که بر گذشتگی و روزمرگی استوار است. در مقابل، نوشتن از جنس آیندگی است. کار کردش نوخواهی، شکستن عادت، تغییر وضع، و بر هم زدن نظم زبانی است که ابزار نظارت بر انسان باشد. نوآوری در حقیقت تحقق شکلی از آینده در اکنون است. نویسنده و شاعر جهانی را طرح می‌ریزند که مستلزم رهایی است. جهانی در گسترش کلمه، تنوع اندیشه، کثرت بیان، و اعتلای فرهنگ. همین کارکرد است که نوشتن را، خواه ناخواه، از جنس رؤیا، آینده و آرمانشهر می‌کند. منتها رؤیا و آینده و آرمانشهری که در امروز تحقق می‌یابد. در واقع، شاعران و نویسندگان در پی ساختن هم اکنون‌اند. کار‌شان نه رشک بردن به آینده است، نه لمیدن بر گذشته، و نه تسلیم به روزمرگی. از این رو کار نویسنده انباشت و گسترش کلمه، و ژرف‌یابی در معناهای متنوع آن است. این کارکرد هنگامی مشخص‌تر و حساس‌تر می‌شود که سنت‌ها، نهادها، سیاست‌ها، قدرت‌ها، و ابزارهای بازدارنده، پای خود را بر گرده زبان می‌نهند و آن را زیر سلطه و سانسور خود می‌طلبند. فرهنگ «سلطه» کلمه را محدود می‌خواهد. زبان را به ابزار نظارت خود تقلیل می‌دهد. ساخت‌های بیانی معهود و معینی، و هم سان و هم ساز با خود را مستقر می‌کند. 🚶🏃 🍏 💻 📝 📚 📻 🎼 🎭 🤡 🧠 🐜 🐓 🐠 🍺 🏀 🎾 ♟️🇩🇪 🇮🇹 🇯🇵 🇺🇾