قصه بودنمان : یکی بود وقتی اندیشه هم نبود. تداوم زندگی ما ، فرصتی است برای رشد موجودیت ما و رهایی از نواقصی که رنجمان میدهد. اما این رشد و رهایی از محدودیت ها، نسخه یگانه و مخصوص و مناسب سطح کنونی ما است. و این مسیر آمیخته با تجربه های خوشایند و ناخوشایند خواهد بود. همه انسان هایی که در هر لحظه بر همدیگر تاثیر داریم، در ترسیم این مسیر ویژه هر انسان نقش داریم. شکی نیست که جهان بیرون بسیار بزرگ است. جهان درون نیز بخاطر ارتباط آن با منشا یگانه هستی، طعم بی‌کرانگی دارد. آنچه را که می‌پنداریم، حقیقی و مطلق نیست. در مهمانی رنگها شاید روزی بی رنگی تو را دلپسندتر آید. چیزهایی که فکر میکنیم مسلم است ، حاصل یک توافق و قرارداد ذهنی، جمعی و تاریخی است . با درک ژرف تر (من) و گاهی کمی تلاش برای درک بودن ورای تفکرات دست پایین ، زندگی را سرشار از عشق و شیفتگی و شوریدگی خواهد کرد. دوستت دارم ، تو را خواهم بخشید و اگر طوری هستم که تو آن را دوست نداری ، متاسفم. روزی میفهمیم دلیلی برای ناراحت بودن وجود نداشته است ، جز ناراحتی برای دیر فهمیدن همین موضوع.