หมดจิตหมดใจจะใฝ่ฝัน การสร้างสรรค์ย่อมสิ้นแผ่นดินหมอง กลัวน้ำตาไหลหลั่งดั่งน้ำนอง ก็จะต้องเห็นแก่ตัวชั่วนิรันดร์ ไม่อาจไปถึงได้โดยไม่ก้าว กอดดวงดาวไม่ได้หากไร้ฝัน จิตแกร่งเพราะใจกล้าประจัญ การสร้างสรรค์เรียกร้องต้องอดทน การจะเป็นคนดีชีวิตหนึ่ง ก็ต้องซึ้งแสบพ่ายอยู่หลายหน บททดสอบย่อมสร้างวีรชน และทำร้ายหลายคนเสมอมา เธอจึงรู้สึกว่าถ้าใฝ่ฝัน ชั่วชีวันจำเจแสนเหว่ว้า หมดเสียแล้วรอยยิ้มลิ้มน้ำตา คล้ายกับว่าใช้ชีวิตผิดผู้คน มันก็น่าเห็นใจอยู่ไม่น้อย ที่ต้องคอยจุดไฟในคืนหม่น คอยออกปากฝากรักประชาชน จนตัวตนตกต่ำอยู่ร่ำไป ขณะเพื่อนหลายคนเขาบ่นเบื่อ เธอกลับต้องเชื่อมั่นถึงวันใหม่ ขณะเพื่อนเลิกเป็นเพื่อนเฉือนหัวใจ ต้องแน่นหนักรักใคร่ประชาชน แล้วเมื่อทุกข์หัวใจใครจะเห็น กลายเป็นศพเน่าเหม็นใครจะหม่น ก็คงมีคนไทยไม่กี่คน มาท่องบ่นความดีวีรกรรม ความรู้สึกท้อแท้ก่อเกิดได้ และมิใช่ความผิดความคิดต่ำ ทุกคนเมื่อหนาวเหน็บก็เจ็บจำ ทุกคนเมื่อเจ็บช้ำชักท้อใจ แต่คนที่ผิดหวังแล้วยังสู้ ก็คือผู้ที่โลกพร้อมจะยอมให้ ไม่ใช่คนแปลกประหลาดประการใด และมิใช่มีแต่กลุ้มสุมกมล จริงอยู่บางครั้งยังเหว่ว้า จริงอยู่หลั่งน้ำตามาหลายหน แต่ไม่จริงที่ว่าประชาชน จะมีเพียงคนสองคนบนดวงดาว