چه کسی میگوید من و تو ما نشویم با من اکنون چه نشستها،خاموشی ها با تو اکنون چه فراموشی هاست. چه کسی میخواهد من و تو ما نشویم خانه اش ویران باد! من اگر ما نشوم،تنهایم تو اگر ما نشوی خویشتنی از کجا که من و تو شور یکپارچگی را در شرق باز بر پا نکنیم؟ از کجا که من و تو مشت رسوایان را وا نکنیم؟ من اگر برخیزم تو اگر برخیزی همه برمی خیزند من اگر بنشینم تو اگر بنشینی چه کسی برخیزد؟ چه کسی با دشمن بستیزد؟ چه کسی پنجه در پنجه هر دشمن دون آویزد؟ دشتها نام تو را میگویند. کوهها شعر مرا میخوانند. کوه باید شد و ماند، رود باید شد و رفت، دشت باید شد و خواند. در من این جلوه ی اندوه زچیست؟ در تو این قصه ی پرهیز که چه؟ در من این شعله ی عصیان نیاز، در تو دمسردی پاییز که چه؟ حرف را باید زد! درد را باید گفت! سخن از مهر من و جور تو نیست. سخن از متلاشی شدن دوستی است، و عبث بودن پندار سرورآور مهر سینه ام آینه ایست، با غباری از غم. تو به لبخندی از این آینه بزدای غبار من چه میگویم،آه... با تو اکنون چه فراموشی ها؛ با من اکنون چه نشستها،خاموشی هاست. تو مپندار که خاموشی من، هست برهان فراموشی من. من اگر برخیزم تو اگر برخیزی همه بر می خیزند #کنگره_ملی_ایرانیانNIC 《حمید مصدق》